De komst van ex-keizer Wilhelm II naar Doorn moet op de bewoners grote indruk hebben gemaakt.
Alle brieven betreffende de keizer zijn uit de reeks van correspondentie gehaald en in een apart dossier opgeborgen. De keizer en zijn gevolg kregen ook een eigen deel in het bevolkingsregister.

Na zijn vlucht uit Duitsland in 1918 trok hij in bij de familie Bentinck op kasteel Amerongen. In 1919 kocht hij van barones de Beaufort Huis Doorn, waar hij in mei 1920 zijn intrek nam. Het contact van de gemeente met de keizer verliep via het "Hofmarchallamt" dat het grootste deel van de correspondentie afhandelde. De onderwerpen varieerden van stankoverlast door bemesting van landbouwgrond tot gezamenlijke oefeningen van de brandweer met het personeel van Huis Doorn. De brieven zijn over het algemeen in het Duits gesteld, behalve het bezwaarschrift inzake de heffing van plaatselijke belastingen. Die zijn overigens nooit betaald, net zo min als rijksbelastingen. De keizer stelde zich op het standpunt dat zijn hoofdverblijf niet in Doorn was, maar in het Duitse rijk. Dit hoofdverblijf was, zo redeneerde de keizer, "afhankelijk van de vrijwillige daad der vestiging". Aangezien het verblijf in Nederland onvrijwillig tot stand gekomen was, kon Doorn niet als verblijfplaats aangemerkt worden en was er ook geen sprake van belasting betalen.

De belastingschuld bedroeg bij zijn overlijden 2,75 miljoen gulden en was één van de redenen voor confiscatie van Huis Doorn door de Nederlandse overheid in 1945.